Spiritueel moederschap

Channeling van Maria door Pamela

Lieve vrienden,

Ik ben hier vandaag met veel vreugde en een open hart naar jullie allen. Ik ben de moeder van Jeshua geweest, Maria. Ik vertegenwoordig het vrouwelijke aspect van de christusenergie, dat juist in deze dagen zo sterk geboren wordt op jullie planeet Aarde. De vrouwelijke energie is lang weggedrukt geweest in jullie geschiedenis, ze is verdreven geweest, in de maatschappij, maar ook in jullie harten.

De vrouwelijke energie is een oerkracht, een oerelement van de schepping, van alles wat is. Ze geeft leven en stroomt door eenieder heen. Zonder haar zouden jullie niet leven, niet bestaan. Niet alleen als mens, maar ook als ziel kunnen jullie niet zonder haar. De vrouwelijke energiestroom is vol magie en wil Licht brengen in deze donkere tijden. Letterlijk gezien omdat het nu winter is, de decembermaand, maar ook in bredere zin wil de vrouwelijke energie de innerlijke worsteling waar jullie doorheen gaan verlichten.

Jullie kunnen soms vertwijfeld zijn en je afvragen waar het allemaal goed voor is, dit leven hier op aarde. Het is ergens goed voor. Jullie doen hier iets belangrijks. Jullie aanwezigheid beïnvloedt andere levens, jullie brengen verandering in de wereld, maar dat hoeft niet de focus te zijn van jouw leven. Je hoeft je niet op anderen te richten, om er daadwerkelijk te zijn voor anderen. Je hoeft je, en dat is het grote geheim, alleen maar op jezelf te richten en jezelf schoon te maken. Jezelf te vervullen met een liefdevol bewustzijn waardoor het Licht makkelijk door je heen stroomt en dus ook vanzelfsprekend naar anderen toegaat. Je hoeft alleen maar echt op jezelf te letten, wil je je taak of missie hier op aarde vervullen.

In dit verband wil ik vandaag spreken over het thema: moeder zijn van jezelf. Ik vertegenwoordig in jullie christelijke traditie heel sterk de moederenergie, de energie van de moeder. Maar wat is dat eigenlijk? Moederschap is een cruciaal aspect van de vrouwelijke energie; de moeder als levengevende, koesterende, verzorgende kracht. Maar is dit beeld compleet? In de beelden die van mij zijn gemaakt in de vele eeuwen geschiedenis na mijn dood is ook veel vervormd geraakt, is er veel toegevoegd en weggeraakt van wie ik was.

Vandaag wil ik jullie graag wat vertellen over mijn leven op aarde, toen ik de moeder was van Jeshua. Over hoe ik dat voelde en beleefde. Ik word vaak geportretteerd als een heilige, maar dat was ik zeker niet tijdens mijn leven. Ik was een heel gewoon mens van vlees en bloed, ik heb veel meegemaakt en ik heb ook zeker de emotionele worstelingen gekend die jullie allemaal doormaken in jullie leven. Toen ik een meisje was, in dat leven, een klein meisje, was ik een nakomertje. Ik had oudere broers en zussen, en ik was de zevende en kwam als laatste. Ik was best een eigenwijs kind. Als kleintje leerde ik al snel dat ik het zelf moest redden in de wereld, want mijn ouders waren er wel voor mij, maar ik stond toch ook weer niet in het middelpunt van hun belangstelling. Maar ik hield er ook van om in mijn eigen wereld te zijn, om er zelf op uit te trekken, en ik had voor een meisje best een robuuste energie. Ik had iets avontuurlijks in me en iets eigengereids. Ik kon heel sterk dingen van binnenuit voelen en vinden en voor mij was het dan zo; ik liet mij echt niet zoveel aan anderen gelegen liggen. Ik had oudere broers die mij af en toe plaagden, die vervelend tegen mij waren, en daardoor ging ik al vroeg ervaren dat het nodig was om trots en eigenwaarde te ontwikkelen in mijn leven. Om te zijn die ik was. Ik was een beetje “anders”, ik zag dingen en voelde energieën, niet zozeer dat ik geestverschijningen zag of iets dergelijks, maar ik zag een beetje door de mensen heen. Vaak als mensen spraken over ditjes en datjes, tijdens een feestje bijvoorbeeld, dan kon ik voelen dat ze onderhuids iets verborgen. Dat er allerlei turbulente emoties in mensen leefden, terwijl aan de oppervlakte dingen heel rustig en beheerst leken. Eerst verwarde mij dat als kind, ik voelde wel dat er iets niet klopte, en ik vroeg me af waarom ze dat deden, die mensen, maar niemand legde mij dat uit. Ik was ook wel eens eenzaam als kind, ik voelde mij onbegrepen. Ik hield wel erg van de natuur en ook van de dieren die er waren. Er waren veel dieren buiten om ons huis heen.

Eén van de ergste dingen die mij overkwam in dat leven, als eerste, was het overlijden van mijn moeder. Dat was nog toen ik vrij jong was, in mijn tienerleeftijd, en mijn moeder was een stuk ouder, omdat ik een nakomertje was. Dat was voor mij de eerste confrontatie met verlies. Het was een diepe, zware verlieservaring in mijn leven, ik voelde me erg ontredderd. Toen ik aan haar sterfbed zat, was het net alsof ik een stukje van mezelf verloor, iets wat onherroepelijk weg leek te gaan. En ik kon het niet pakken, ik kon het niet vasthouden. Ik moest leren loslaten, en dat bleek later het thema te zijn van mijn hele leven, loslaten.

Ik ga nu een stap verder, een grote stap, en ik beland dan in de tijd dat mijn kind Jeshua ter wereld kwam. Net als elke moeder koesterde ik mijn kind en wilde het behoeden voor ongeluk, pijn, en ziekte. In het begin wist ik helemaal niet zo precies dat er iets speciaals met hem aan de hand was. Wel heb ik mijn hele leven lang gevoeld dat er een onzichtbare hand is die onze levens leidt en begeleidt. Ik wist dat er iets groters werkzaam was in ons leven, iets dat wij met onze kleine wil, ons ego en onze menselijke verlangens niet kunnen beheersen. Ik wist ook dat deze grotere kracht een goede kracht was, een wijze kracht. Ze draagt een wijsheid in zich waar wij met ons menselijk verstand vaak niet bij kunnen. Vaak kunnen we pas achteraf ons realiseren dat het leven ons precies brengt wat we nodig hebben. Op het moment zelf kunnen de gebeurtenissen je zwaar vallen en lijken ze soms zelfs onrechtvaardig en wreed.

Zo heb ik het ook ervaren in de opvoeding van mijn kind Jeshua. Al snel bleek dat hij een bijzondere jongen was, met bijzondere gaven en talenten én een heel eigen wil, net als ik had toen ik een meisje was. Ik herkende dat bijzondere dus wel in hem, maar tegelijk vond ik dat erg moeilijk. Want als moeder wil je je kind behoeden en beschermen voor al het slechte in de wereld. En nou bleek mijn zoon juist een heel voortvarende persoon te zijn, die hier kwam met een missie, een bovenpersoonlijke missie, om dingen te veranderen op aarde. Het heeft mij veel tijd en tranen en moeite gekost om dat te accepteren. Want hij werd met wantrouwen bezien door de gevestigde orde en ging steeds meer risico’s lopen. Hij overtrad bepaalde regels en grenzen en werd daardoor onder druk gezet en bedreigd. Stap voor stap heb ik mijn angsten en ook mijn controlezucht hierin moeten loslaten, om het Licht dat hij hier kwam brengen echt de ruimte te geven.

In jullie termen zou je kunnen zeggen dat ik eigenlijk mijn moederschap moest loslaten. Alles wat in mij neigde naar overbezorgdheid, angst en willen vasthouden, moest ik laten gaan. Totdat het eindelijk tot mij doordrong dat hij niet mijn kind was. Ja, hij was geboren in mijn schoot, door mijn lichaam heen, maar hij was niet van mij. Hij was een volwassen ziel, die zijn eigen leven vorm wilde geven op aarde. En bovendien werd hij hierin gesteund door hemelse krachten die voor hem een speciale weg bereidden. Maar is dat niet eigenlijk voor ons allemaal zo? Voor ieder kind dat ter aarde komt, voor ieder kind is er een speciale weg te gaan, zijn weg, haar weg, speciaal voor dat kind bedoeld. En dat moet je als moeder zien te begrijpen, te respecteren. Van meet af aan moet je je kind leren loslaten, het laten zijn die het is en geloven in zijn of haar eigen kracht om dingen op te lossen.

Het was uiteindelijk Jeshua’s keuze om te sterven aan het kruis. Ik moest ermee in het reine komen dat dit zijn keuze was, dat het in de bedoeling lag van zijn ziel en dat het goed was. Ik heb bittere tranen geweend en mijn hart was vervuld met duisternis in die periode van afscheid nemen. Denk niet dat ik alles met het oog van een heilige oversteeg en aanzag in vrede. Het was voor mij een marteling om mee te maken, het was mijn ‘duistere nacht van de ziel’. Tegelijkertijd heeft deze ervaring mij ongelooflijk veel gebracht aan inzicht en zelfverwerkelijking, maar dit ervoer ik pas achteraf. Jeshua’s aanwezigheid in mijn leven heeft mij opgetild en de moedigste keuze die ik maakte was om mij opgetild te laten worden. Ik werd door de christusenergie die hij voorleefde, uitgedaagd om hem te zien sterven in de handen van geweldenaren en toch te blijven vertrouwen op die hogere kracht, die grotere wijsheid die ons allen leidt.

Dit heeft in mij een diepe innerlijke transformatie teweeggebracht. Ik ging toen werkelijk begrijpen dat innerlijke vrede en vrijheid, waarnaar jullie allemaal zo verlangen, nooit kunnen liggen in het willen vasthouden en controleren van het leven. En moeder zijn is in jullie cultuur wel verbonden geraakt met vasthouden en willen controleren. Een goede moeder, zegt men, gaat voor haar kinderen door het vuur, ze doet alles voor hen en zal nooit aflaten te vechten voor hen. Hoewel onvoorwaardelijke liefde soms deze vorm aanneemt, was het voor mij zo dat ik juist mijn “strijdende moederschap” moest opgeven. Mijn grootste prestatie in dat leven was dat ik Jeshua losliet, en hem liet zijn die hij was. Pas daarna kon ik de overweldigende schoonheid ervaren van wie hij was en wat hij vertegenwoordigde. Toen pas kon ik er ook echt voor hem zijn, als een gelijkwaardige, een zielemaatje en ja, als moeder, maar dan in de spirituele zin van het woord. Dat was mijn zwaarste opdracht, te leren een spirituele moeder te zijn en de emoties van de aardse moeder los te laten.

Toen ik zelf stierf in dat leven en overging naar de andere zijde, was ik aan de ene kant moe en uitgeput. Ik had zoveel meegemaakt, ik was door zoveel emotionele pieken en dalen heengegaan, dat ik moe was. Maar ik voelde aan de andere kant dat in mij een heel grote schat was ontstaan vanuit dat leven. Een groot Licht had mij aangeraakt en mijn eigen hoger Zelf werd daardoor een beetje geboren op aarde. Ik had losgelaten, ik had uiteindelijk aanvaard dat de dingen waren zoals ze waren. Ik heb mijn aardse moederschap - in de zin van het controlerende, vasthoudende stuk - opgegeven en ben een moeder geworden in spirituele zin.

Jullie allen worden uitgenodigd, spiritueel moeder te worden over jezelf.
Jullie hebben allen stukken in je waarmee je intens kan worstelen. Het zijn emotionele blokkades of negatieve overtuigingen over jezelf. Probeer daar eens naar te kijken met het oog van een moeder, en niet een moeder die alles wil oplossen, maar een moeder die jou echt ziet staan, die jou ziet in jouw eigenheid. Die jou niet wil veranderen, maar die jou eert om wie jij bent. Voel die moederenergie eens. Je kan het zien als iets wat van mij afstraalt, maar het is niet van mij, ik bezit die energie niet. Het is meer een niveau of een innerlijk vibratie waartoe ik kon opstijgen, maar ze is universeel en is jullie allen gegeven, het is jullie erfgoed. Jij draagt de energie van de spirituele moeder in je, en je kunt die energie over jezelf uitstorten. Bijvoorbeeld door eerst eens de problemen die je ervaart te laten zijn en op je in te laten werken zoals ze zijn. Dus niet door ze te proberen op te lossen, maar door er eerst gewoon liefdevol naar te kijken.

Herinner je hoe een moeder naar haar pasgeboren kind kan kijken. Enerzijds is er de intimiteit van het lichamelijk nabij zijn en anderzijds is er de afstand van het in verwondering en ontzag kijken naar dit onafhankelijke, complete wezentje. Hoe wonderlijk is het dat deze ziel bij jou gekomen is en zich zal ontplooien op zijn of haar heel eigen manier. Durf zo eens naar jezelf te kijken! Neem even afstand en zie hoe je hier nu zit en hoe je je leven lang je best hebt gedaan om er iets van te maken, om harmonie te creëren voor jezelf en voor anderen. Sta daar eens even bij stil. Ook wanneer je fouten maakte, zoals je dat zelf betiteld, was je in feite op zoek naar het goede voor jezelf en voor anderen. Gun jezelf die fouten eens, je bent hier niet gekomen om perfect te zijn. Dat zou heel saai worden. We zijn hier om te leven, om te ervaren en de verwondering te voelen over wat je ervaart, zelfs als het negatief is.

Je voelt je als mens het diepst ongelukkig als je niet meer beweegt, ervaart en nieuwe dingen aangaat. Dit gebeurt wanneer je een probleem hebt waarin je helemaal vastzit. Zodra je het gevoel hebt geen kant op te kunnen en je geen keuze lijkt te hebben behalve het lijdzaam ondergaan van het probleem, zit je op een dood punt. Er is dan geen adem, geen ruimte, geen verwondering meer in je leven. Alles lijkt plat en duidelijk te zijn, en je kunt niet verder, je zit vast, er is geen vrijheid.

Probeer dan eens afstand te nemen van het probleem of de situatie. Probeer er eens wat ruimte omheen te creëren, bijvoorbeeld door je voor te stellen dat je er omheen ademt. Je kunt het probleem bijvoorbeeld een plaats geven in je lichaam, bijvoorbeeld door te voelen waar je lichaam gespannen of pijnlijk aanvoelt. Laat je adem om die spanning of pijn heen vloeien, voel die zachte ruisende wind van je adem, en voel de oorspronkelijke sprankeling van je ziel erin. Voel de zuivere aandacht en verwondering. Je bent hier maar tijdelijk, zó serieus is het hier ook weer niet! Het is een spel, een groot spel, en in een oogwenk ben je weer terug aan de andere kant, en weet je dat weer. Je hoeft er niet zo zwaar aan te tillen, dit is één moment in de tijd, adem weer ruimte in, maak jezelf groter, groter dan het probleem. Voel dat er beweging ontstaat in die ruimte die je schept met jouw adem.

Als je echt niet weet wat je met een probleem aanmoet, probeer dan iets heel anders te doen, allesbehalve er over denken. Ga er eens op uit, richt je aandacht op iets anders, gewoon om de energie in beweging te brengen, om de adem in jezelf, de ruimte, het Licht, de verwondering weer door je te laten stromen. Dat brengt antwoorden, nieuwe gezichtspunten. Antwoorden komen nooit vanuit je wil of je verstand. Als je zegt “ik moet nu uitzoeken hoe het zit, ik wil het nu weten”, dan oefen je druk op jezelf uit en zet je jezelf je vast. Het antwoord ligt altijd in een verruiming, niet een vernauwing van je bewustzijn. Het komt niet voort uit een gefocust of geconcentreerd denken, maar uit het loslaten daarvan, uit verruiming, vrijheid, beweging. En als je hier innerlijk geen ruimte voor voelt, ga dan letterlijk bewegen, ga een stuk lopen of zwemmen of rennen, het maakt niet uit. Lichamelijke beweging kan helpen de energie in je hoofd te kalmeren.

Door contact te maken met de spirituele moeder in jezelf (of in de christusenergie) kun je jezelf weer ruimte geven. Je zet een stapje terug, je laat je zelfveroordeling los en dat creëert nieuwe ruimte om te Zijn. Ook de negatieve dingen mogen er best zijn, ze hebben een reden en een oorsprong, ze zijn er niet voor niks. Als je heel verdrietig bent of je ziet het niet meer zitten, stel je dan voor dat de hand van een moeder op je rust. Een echte moeder hoeft je alleen maar aan te zien, en te doorgronden met haar blik, om jou te troosten. Laat die troost bij je zijn, deze energie wil bij je komen, vanuit de hemel en vanuit jouw eigen innerlijk. Vertel jezelf dat je het hartstikke goed doet, je doet het beste wat je kunt. En fouten maken mag, het hoort erbij, het hoort bij dit spel. Gun jezelf dus te leven: keuzes te maken, vergissingen te maken, en dan weer andere keuzes te maken. Dat is leven. Steeds bewegen en ervaren hoe wonderlijk dit proces is van voortgaande groei en ontdekking. De kunst van het leven hier op aarde is in alles een moment van vrijheid te kunnen ontdekken, een ruimte waarin jij als ziel keuzes kunt maken over hoe jij de dingen ervaart. Dan worden dingen losser, dan komen er antwoorden in je naar boven die je misschien niet verwacht, dan sta je open voor de magie van het leven.

Ik bevind mij nu in een sfeer van vrijheid en scheppingsvreugde. De lasten van het aardse leven zijn van mij afgevallen en ik vind het heerlijk om hier bij jullie te zijn, in vriendschap en verbondenheid. Ik weet dat ook jullie die vrijheid en vreugde kunnen ervaren, zelfs hier op aarde, ieder op je eigen manier. Vrijheid is voor jullie allen nu beschikbaar, als je durft los te laten en te vertrouwen op die hand van liefde die ons leidt. Het wordt tijd om het leven te vieren in vreugde. Laat licht, adem en ruimte toe in je leven, zodat het weer kan gaan stromen in overeenkomst met het ritme van je goddelijke ziel.